Giethoorn het Hollands Venetië.

Dit autentieke Nederlandse dorp in het noordoosteijke deel van Nederland, in de kop van Overijssel. Zo is het maar 15 minuten van Steenwijk te berijken, en vanaf Amsterdam is het maar 85 minuten rijden met de auto van Amsterdam naar Giethoorn. Het is bekend door zijn bruggetjes, waterwegen en punters. het wordt wel het ‘Hollands Venetië genoemd. Giethoorn is langgerekt en bestaat uit drie buurten die steeds versprongen van elkaar liggen. In het noorden is dat het Noordereinde, dan volgt de Middenbuurt en ten slotte het Zuideinde. De Dorpsgracht is de centrale as van Giethoorn en eindigt in het zuiden in het Zuideindiger Wijde. De boerderijen en huizen zijn gescheiden door kavelsloten waarover vlonders liggen die de huispercelen verbinden. De bultrugboerderij is ken- merkend voor Giethoorn. Door de vervening ontstonden plassen en meren. Om de turf te vervoeren groef men vaarten en sloten. Vele huizen zijn als ware op eilandjes gebouwd, die alleen via bruggetjes te bereiken zijn. De meeste van de meer dan 176 bruggen zijn privé- eigendom. Giethoorn was een nederzetting van veenontginners. De ontginning startte vanaf de oostoever van het Giethoornse Meer en bestond uit naar het oosten gerichte kluften die gescheiden werden door watergangen, zoals de Cornelisgracht en de Walengracht. De Dwarsgracht vormde een achterkade van een dergelijke ontginning. Naarmate de ontginning door de eeuwen vorderde werd het dorp oost-waarts verplaatst. De laatste keer gebeurde dat in de 17e eeuw, waarbij het dorp van de Gietersedijk, die later de Beukersweg genoemd werd, naar het gebeid van de huidige Dorpsgracht verplaatst werd. Rond 1750 schakelde het dorp over van vervening als basis van bestaan naar veehouderij. De grachten waren aanvankelijk gegraven voor de afvoer van turf, maar kregen meer en meer betekenis voor het landbouwbedrijf. Na de laatste verplaatsing van het dorp naar de Dorpsgracht kreeg Giethoorn het karakter van een waterdorp met een gracht begeleid door een voetpad met voor de scheepvaart afneembare vonders. Daarnaast kwamen de typerende hoge bruggetjes. Deze moesten hoog genoeg zijn om in de boot staande punteraars en hoog met hooi beladen bokken onbelemmerde doorgang te kunnen verlenen. De Gietersen gebruikten hun boten ook voor vervoer naar de omliggende plaatsen Steenwijk, Meppel, Zwartsluis en Blokzijl.

Bezienswaardigheden zijn er genoeg.

• Museumboerderij ‘t Olde Maat Uus. Dit is een Giethoornse boerderij uit +1800 met een expositie over 100 jaar wonen en werken in Giethoorn. De boerderij is ingericht in oude stijl, inclusief grutterswinkeltje, vissershuisje, tjaskermolen en hooiberg. • Scheepswerf Scheur en scheepswerf Wildeboer. Hier worden Gieterse punters en streekeigen platbodems gebouwd. • Museum “De Oude Aarde”. Hier bevindt zich een expositie van edelstenen, sierstenen en mineralen, en een terrarium. • Schepengalerie Glorie Mars. • Automuseum “Histomobil”. Naast auto’s en andere vervoersmiddelen worden hier ook schaatsen, weegtoestellen etc. tentoongesteld. • Pottenbakkerij Rhoda. Vervaardigt aan de Dorpsgracht in Giethoorn al 30 jaar handgedraaid keramiek in iedere andere kleur “Gieters blauw”. • Giethoorn Floramics. Kleinschalig keramiekatelier.

Blokzijl.

Blokzijl (Nedersaksisch: Blokziel) is een plaats in de Kop van Overijssel en maakt sinds de gemeentelijke herindeling van 1 januari 2001 deel uit van de gemeente Steenwijkerland in de Nederlandse provincie Overijssel. Tot 1973 was het een zelfstandige gemeente. Blokzijl ligt tussen Emmeloord en Steenwijk. De plaats dankt zijn naam aan een versterkte sluis, de Blokzijl (zijl=sluis). Blokzijl telt zo’n 1.400 inwoners. Blokzijl heeft een eigen haven voor de pleziervaart en een sluis. Ook grotere rondvaartboten doen regelmatig Blokzijl aan als tussenstop. Op de kade staat een oud kanon, waarbij toeristen elkaar graag op de foto zetten. In het hartje van de stadje, bij de sluis, bevindt zich het sterrenrestaurant Kaatje bij de Sluis. In de 15e eeuw werd er al over “Blocksyl”(zoals de Vishandel) gesproken. In 1581 werd de plaats versterkt. Rond 1600 kreeg Blokzijl van prins Maurits allerlei privileges, zoals het benoemen jaarlijks op 1 januari van drie eigen gedeputeerden, later burgemeester genoemd. In 1610 trokken de Staten van Overijssel deze rechten weer in, omdat de prins consent niet had gevraagd. In Blokzijl ligt een oude zeesluis die al in de 16e eeuw de monding vormde van de Steenwijker Aa. Vooral de turf, die in het achterland gewonnen werd, zorgde voor veel bedrijvigheid. Johan de Ligny, Graaf van Amsberg, Stadhouder van Friesland, Groningen, Drenthe en Overijssel, maf genoemd worden als grote stimulator van deze omgeving. Hij liet de toegangsvaarten verbeteren en havenkom aan leggen ten behoeve van de handel. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog werd de plaats door Diederick van Sonoy in 1581 versterkt, om zo aan de oostzijde van de Zuiderzee een steunpunt voor de Staatse vloot en een uitvalsbasis voor de tropen tegen de Spanjaarden te krijgen. De naam Blokzijl, ofwel versterkte sluis, is toen ontstaan. Blokzijl was een lange tijd onder Spaans bewind en in die tijd ging het Blokzijl voor de wind. De plaats lag aan een kanaal dat toegang gaf aan de Zuiderzee en was een belangrijk handelspunt. Blokzijl verkreeg in 1672 stadsrechten van Prins Willem III. In 1674 protesteerde de drost van Vollenhove. De Staten van Overijssel weigerden toen om de rechten te bevestigen. In 1675 werden de stadsrechten weer ingetrokken en viel Blokzijl weer onder het schoutambt Vollenhove.

Vollenhove.

Vollenhove (Nedersaksisch): Veno is een kleine stad in het noordwesten van de nederlandse provincie Overijssel (Kop van Overijssel), die sinds 1 januari 2001 deel uit maakt van de gemeente Steenwijkerland. Vollenhove is na Steenwijk de grootste plaats van deze gemeente. Vollenhove telt 4295 inwoners (1 januari 2021). Vollenhove is omringd door het Ambt Vollenhove. Lokaal wordt dit ook wel het Land van Vollenhove (of Land Veno) genoemd. Hier maken de dorpen en gehuchten Sint Jansklooster, Barsbeek, Heetveld, Kadoelen, De Krieger en Moespot deel van uit. Vollenhove wordt een stad genoemd omdat het in de middeleeuwen stadsrechte had. In 2004 werd gevierd dat het toen 650 jaar geleden was dat die waren verleend. Vollenhove wordt al in 944 vermeld als Fulnaho. Het gebied was destijds een woud dat eigendom was van Otto de Grote. Deze had de bisschop Balderik van Utrecht toestemming daar te jagen. In 1010 schonk keizer Henderik II het gebed, Silva Fulnaho (woud van Vollen-hove) geheten, aan het bisdom Utrecht. In de 11e eeuw werd het gebied ont- gonnen en in de 12e eeuw liet de bisschop Godfried van Rhenen aan het Almere een burcht bouwen, het olde Huys, met een donjon en een kapel. Deze burcht werd in de 14e eeuw enkele malen aangevallen door de Friezen uit de Stellingwerven. Rond de burcht ontstond het dorp Op ten Camph. Dit kreeg op 12 juli 1354 stadsrechten. Na 1380 werd de stad aangeduid als Vollenhove. De bloeitijd van de stad Vollenhove lag in de eerste helft van de 15e eeuw, Vollenhove was toen belangrijk door de visserij op steur en was een bijstad van de Hanze. Ook werden aarden wallen en poorten aangelegd ter verdediging van de stad.

Nationaal Park Weeribben-Wieden.

Is een nationaal park in de Nederlandseprovincie Overijssel, gemeente Steenwijkerland en Zwartewaterland. Het nationaal park is het grootste aaneenge-sloten laagveenmoras van Noordwest- Europa. Het park is in 1992 gesticht. Toen heette het Nationaal park De Weerribben en omvatte het alleen De Weerribben- een gebied van 3.500 ha, dat in beheer was bij Staatsbosbeheer. In 1996 werd het Europees diploma voor Natuurbeheer aan het gebied toegekend, dat sinds 2015 voor het gehele gebied geldt. In 2009 werd het park uitgebreid met De Wieden, een ander Natura 2000-gebied, dat grotendeels in beheer is bij Natuurmonumenten. Het herstel van de ecologische verbinding tussen De Wieden en De Weerribben werd ter hand genomenen het nationaal park kreeg een oppervlakte van 10.500 ha (105 vierkante km). Deze ontginnings- en exploitatiemethoden hebben geleid tot een mozaïek van landschapstypen en ecosystemen zoals meren, sloten, vaarten, rietlanden, hooilan-den, weilanden, moerasbossen en trilvenen. De verschillende stadia van verlanding, van open water tot opgaand moerasbos, geven het gebied een grote ecologische diversiteit, waar zeldzame soorten en planten en dieren zich thuis voelen. In het Nationaal Park Weerribben-Wieden werden in 2002 otters uitgezet. Ze hebben zich sinds de herintroductie in 20002 weer in het gebied gevestigd, en van daaruit verspreid over andere delen van Nederland. In het nationaal park komt een zeldzame vlindersoort voor: de grote vuurvlinder. Het gebied is van belang voor tal van andere soorten dieren en planten.